Το διάβασμα μιας Προκήρυξης

Διάβασα πριν από μερικές μέρες , για πρώτη ομολογώ φορά , την προκήρυξη των «Πυρήνων της Φωτιάς» και κατά ένα περίεργο τρόπο ένιωσα ηλίθιος . Άσχετα με το αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με τις πρακτικές τους , θεωρώ πως υπάρχουν στα γραφόμενά τους πολλές αλήθειες ,στην συγκεκριμένη προκήρυξη , για την βόμβα στη βουλή .Θα προσπαθήσω να «συζητήσω» με τον εαυτό μου πρώτα αλλά και τον όποιον αναγνώστη κάποια σημεία όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ , με διαφορετικό ίσως τρόπο από τον καθένα μας , χωρίς να θέλω να αλλοιώσω τα σημαίνοντα της προκήρυξης . Παρακάτω θα παραθέσω αυτούσια κάποια κομμάτια της προκήρυξης όπως τη βρήκα στο http://kourdistoportocali.com/

«Αν ακούγεται αδιανόητο στις μέρες μας, να μιλήσει κανείς ενάντια στη δημοκρατία χωρίς να χαρακτηριστεί συντηρητικός ή φασίστας είναι γιατί η προπαγάνδα κατοικεί στα σπίτια και στο μυαλό των υποτελών της.»

Η πρώτη φράση του κειμένου περιγράφει πολύ εύστοχα την υπάρχουσα πραγματικότητα. Θα ξεκινήσω από τη λέξη «δημοκρατία» γιατί το βέβαιο είναι πως… δεν υπάρχει δημοκρατία . Υπάρχει μία αρκετά μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτό . Στην πραγματικότητα αυτό που βιώνουμε είναι η δημοκρατική νομιμοποίηση μιας φιλελεύθερης ολιγαρχίας είτε μας αρέσει είτε όχι . Μπορείς ελεύθερα να βγαίνεις και να διαμαρτύρεσαι , να λες ότι θέλεις , ακόμα και ενάντια στο καθεστώς , αλλά το μυστικό είναι ότι δεν σε ακούει κανείς . Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς την σύμφωνη γνώμη των πολιτών αλλά με όπλο την μεγάλη παγίδα της «συναίνεσης» . Από τη στιγμή που η «βουλή» αποφασίζει , δεν χρειάζεται η γνώμη του πολίτη . Υπάρχει η «λευκή επιταγή» που τους δίνει το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Η λέξη «προπαγάνδα» είναι πολύ μικρή για να περιγράψει την πραγματικότητα , χωρίς να θέλω να μειώσω τη δυναμική της προκήρυξης. Εγώ θα έβαζα τη φράση «κοινωνικό φαντασιακό» . Νόρμες , αξίες , γλώσσα , τρόποι να συμπεριφέρεσαι , ρυθμιστικοί κανόνες συμπεριφοράς , όλα αυτά μαζί με την κατάλληλη διαχείριση, δημιουργούν στο φαντασιακό των ανθρώπων το θέσφατο της ύπαρξης της δημοκρατίας . Η δημοκρατία είναι «προκαθορισμένη» για όλους από τη στιγμή που γεννιούνται .Αν κάτι είναι αληθινά «καθορισμένο» , είναι «καθορισμένο» από πάντα και για πάντα . Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε ιδέα όχι μόνο τι σημαίνει «δημοκρατία» ετυμολογικά , αλλά ούτε και ποια είναι η πραγματική διαδικασία λήψης αποφάσεων σε ένα τέτοιο καθεστώς .

Η προκήρυξη συνεχίζει με αναφορά στα media και τη σχέση των μεγαλοδημοσιογράφων με την πολιτική . Δεν θα αναφερθώ γιατί έχω γράψει ήδη ένα κείμενο σε δύο μέρη που υπάρχει στο http//tsipis-checkmedia.blogspot.com ή στο http://kourdistoportocali.com/ και αν το διαβάσει κάποιος θα καταλάβει αμέσως πως είμαι απόλυτα σύμφωνος με όσα γράφουν οι «Πυρήνες» .

Εδώ θα αναφερθώ σε ένα σημείο , πάνω στο οποίο θέλω να προσθέσω κάποια πράγματα : «Βέβαια πέρα από αυτά τα κόλπα και τις τεχνικές ακόμα και αν ίσχυε η δημοκρατία στην ουσία της, δεν θα καταλαβαίναμε ποτέ το αξίωμα, που επικαλείται το "αντικειμενικό" δίκιο των πολλών. Η ιστορία έχει δείξει ότι δεν πρέπει να έχουμε καμία εμπιστοσύνη στην άποψη της μάζας. Οι άνθρωποι που οικειοθελώς υιοθετούν για τον εαυτό τους τον όρο του "λαού" και μιλάνε ως κομμάτι του "εμείς ο λαός τα πληρώνουμε όλα", εγκαταλείπουν κάθε δημιουργική αυτοπεποίθηση και αφήνονται στα πλανέματα των αρχηγών τους. Αυτός είναι ο λαός. Μια θορυβώδης μάζα με κατεβασμένο κεφάλι, ακατάπαυστη γκρίνια, κακομοιριά και ψυχολογία όχλου που υποβιβάζει την ζωή σε μια επαναλαμβανόμενη λειτουργία και ακολουθία κανόνων. Δεν υπάρχει κανένας ικανός λόγος να σεβόμαστε την κρίση του και τις επιλογές του».

Η δημοκρατία στην πραγματική ισχύ της δεν έχει το αξίωμα του «δίκιου των πολλών» , Η δημοκρατία βασίζεται στη «δόξα» δηλαδή στην ελεύθερη γνώμη του καθενός χωριστά. Η ελεύθερη γνώμη προϋποθέτει την ικανότητα του πολίτη να μπορεί να «κυβερνήσει και να κυβερνηθεί» όπως γνωρίζουμε εδώ και δυόμιση χιλιάδες χρόνια από τον Αριστοτέλη . Αν δεν υπάρχει αυτή η ικανότητα στους πολίτες τότε μετατρέπονται σε μάζα , αλλά τότε δεν έχουμε δημοκρατία . Έχουμε οχλοκρατία . Στην περίπτωση αυτή τις περισσότερες φορές η μάζα είναι εύκολο να παρασυρθεί και ναι , δεν της έχουμε εμπιστοσύνη .

Τον όρο «λαός» δεν τον υιοθετεί κανείς από μόνος του .Η φράση αυτή είναι κατασκεύασμα των «πολιτικάντηδων» και των κομμάτων γενικότερα , συμπεριλαμβανομένου και του ΚΚΕ .Φτιάχτηκε για να εξυπηρετεί την έννοια του «έθνους» , αλλά δεν θα μείνω σε αυτό .Η λέξη «λαός» είναι συνδεδεμένη υπόρρητα με τη φράση «εμείς ο λαός τα πληρώνουμε όλα» . Όταν σκέφτεσαι το πρώτο αυτόματα ακολουθεί το δεύτερο , προκειμένου να σου δημιουργήσει την πεποίθηση πως «ότι και να γίνει τίποτα δεν θα αλλάξει και πάλι εσύ θα την πληρώσεις γι’ αυτό μη σηκώνεις ποτέ το κεφάλι ,δεν υπάρχει λόγος» .Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ακόμα και το κυρίαρχο ρεύμα σκέψης της μαρξιστικής παράδοσης απεχθανόταν τους φτωχούς , επειδή ήταν ελεύθεροι και αρνιούνταν να μπουν στην πειθαρχία του εργοστασίου που ήταν απαραίτητη για την οικοδόμηση του «σοσιαλισμού» .Έτσι μεταμόρφωσαν τους φτωχούς σε προλετάριους και κατόπιν σε «λαό» που εύκολα έγινε «στρατός απελευθέρωσης» με τη λέξη στρατός να βαραίνει περισσότερο από τη λέξη απελευθέρωση . Στην πραγματικότητα η «μάζα» είναι «λαός» κατ’ όνομα και μόνο . Η σωστή λέξη είναι «πλήθος» . Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία του καπιταλισμού , το ότι κατάφερε να μετατρέψει το «λαό» σε «πλήθος»!! Εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάποιος ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο . Ο λαός είναι κάτι ενιαίο , έχει μία βούληση και του αποδίδεται μία μόνο δράση . Ο λαός άρχει σε όλα τα καθεστώτα , ακόμα και στα μοναρχικά , γιατί βούλεται με τη βούληση του ενός , όσο παράδοξο και αν είναι αυτό . Το πλήθος από την άλλη είναι ένα επίπεδο μοναδικοτήτων , μία πολλαπλότητα , ένα σύνολο που δεν είναι ομοιογενές ούτε ταυτόσημο με τον εαυτό του ενώ ταυτόχρονα διατηρεί μια ακαθόριστη και συμπεριληπτική σχέση με ότι υπάρχει έξω από αυτό. Ενώ το πλήθος είναι μία ατελής δομική σχέση , ο λαός είναι μία απόλυτα δομημένη σύνθεση έτοιμη για ρήξη με την όποια «τάξη πραγμάτων» ακόμα και για κυριαρχία και συχνά έρχεται σε σύγκρουση μαζί του .

Από το παραπάνω συνάγεται εύκολα το συμπέρασμα πως οι αναρχικές ομάδες είναι αυτές που την περίοδο αυτή τουλάχιστον αποτελούν ένα «λαό» . Το ίδιο ισχύει και για την «ελίτ» κάθε κοινωνίας , αλλά από την ανάποδη . Είναι ενιαία ομάδα , έχει βούληση και ένα μόνο στόχο : τη συνεχή εκμετάλλευση!! Οι υπόλοιποι που βρίσκονται ανάμεσα σε αυτούς τους δύο «λαούς» είναι το πλήθος και γι’ αυτό το λόγο έρχονται σε σύγκρουση και με τους δύο. Το πρόβλημα εμφανίζεται όταν πρέπει το πλήθος να διαλέξει . Τότε μπαίνουν σε λειτουργία οι μηχανισμοί προπαγάνδας και η εξουσία «δεν "κατεβάζει" τα τανκς στους δρόμους αλλά τις τηλεοπτικές κάμερες και τα μικρόφωνα των δημοσιογράφων» και με αυτό τον τρόπο «η δημοκρατία διοικεί με τη δύναμη της προπαγάνδας της.»

Το τελευταίο σημείο που θα αναφερθώ είναι κάτι που πιστεύω ακράδαντα εδώ και μερικά χρόνια , ειπωμένο βέβαια με διαφορετικό τρόπο : «Αντιλαμβανόμαστε ότι η δύναμη για την διαχείριση των ζωών μας βρίσκεται μέσα μας και ανήκει σε εμάς το να αποφασίσουμε πως θα ζούμε. Κάτι που ο ψηφοφόρος αρνείται να αντιληφθεί .Την δύναμη του εαυτού του να υπερβεί τους φραγμούς που του τίθονται, τις απαγορεύσεις, τις ηθικές αξίες, τα ιδανικά και να ορίσει το εγώ του εκεί που θέλει ο ίδιος. Συνεπώς εμείς θεωρούμε ότι ο ψηφοφόρος είναι υπεύθυνος σε μεγάλο βαθμό για ότι του συμβαίνει καθώς είναι οι αποφάσεις ζωής και οι επιλογές του που διαιωνίζουν την κατάσταση του» .Εδώ ταιριάζει απόλυτα η φράση του Κορνήλιου Καστοριάδη : Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για την ιστορία του . yellow jacket Πρέπει κάποια στιγμή πριν να είναι πολύ αργά να καταλάβουμε πως ένα και μοναδικό είναι το πρόταγμα : να γίνει η κοινωνία μας αυτόνομη και να πάψει να είναι ετερόνομη . Εμείς πρέπει να είμαστε αυτοί που φτιάχνουν τους νόμους και να μην παραδίδουμε την τύχη μας σε άλλους. Αν θέλουμε να το κάνουμε πράξη αυτό , πρέπει εμείς πρώτα ως άτομα να γίνουμε αυτόνομοι , δηλαδή να μάθουμε να ζούμε μέσα στην πραγματική δημοκρατία που χαρακτηρίζεται από τις έννοιες του αυτοπεριορισμού και της συνεχούς αμφισβήτησης . Ελευθερία σημαίνει το να γνωρίζεις τι είναι αυτό που δεν πρέπει να κάνεις . Μόνο με τον αυτοπεριορισμό και την αμφισβήτηση θα αποφύγεις το να περιέλθουν οι πράξεις σου στη δίνη της ύβρεως . Όχι με τη μόνιμη και διαρκή συναίνεση !! Αμφισβήτηση σε όλους τους κοινωνικούς θεσμούς μηδενός εξαιρουμένου , χωρίς να φοβόμαστε την αποτυχία . Ακόμα και αν αποτύχουμε , θα το έχουμε πράξει μόνοι μας , και θα είμαστε υπεύθυνοι γι’ αυτό , θα πάψουμε να κατηγορούμε συνεχώς τους «άλλους» , και κυρίως θα μάθουμε από τα λάθη μας .

Οι ελεύθερες κοινωνίες δεν φτιάχνονται με εντολές και εξουσίες «εκ των άνωθεν» , ούτε με παραχώρηση της γνώμης μας σε άλλους.Πρέπει να σταματήσουμε το μύθο της «αντιπροσώπευσης» γιατί πολύ απλά κανένας δεν μπορεί να αντιπροσωπεύσει κανέναν . Πρέπει να απαιτήσουμε τη συμμετοχή μας στην πολιτική και να μην παραχωρούμε την διαχείριση των προβλημάτων μας σε αυτούς που είναι επαγγελματίες πολιτικοί . Η πολιτική δεν είναι επάγγελμα .Να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την αυθεντία του άλλου , αλλά και αυτός να αναγνωρίζει πως κρίνεται άμεσα από το αποτέλεσμα και όχι κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια . Συνεπώς θα είναι άμεσα ανακλητός και δεν θα στρογγυλοκάθεται σε μία καρέκλα μέχρι να φτιάξει την προίκα του . Η εξουσία διαφθείρει ακόμα και τον πιο έντιμο πολιτικό . Αυτό που μας λένε έμμεσα οι πολιτικοί είναι πως :οι λίγοι κυβερνούν τους πολλούς γιατί υποτίθεται ότι μόνο οι λίγοι καταλαβαίνουν και οι πολλοί δεν θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στα πράγματα γιατί δεν καταλαβαίνουν. Αλλά αυτοί οι πολλοί που δεν καταλαβαίνουν τα ζητήματα , καταλαβαίνουν αρκετά , ώστε να καταλάβουν ποιοι καταλαβαίνουν και να τους εκλέξουν!!!

Θα πρέπει κάποτε να αναλογιστούμε το γιατί οι Αναρχικοί βρίσκονταν πάντα στο περιθώριο , ακόμα και στις «δημοκρατίες» Ούτε οι κομμουνιστές δεν τους ήθελαν και δεν τους θέλουν . Αφού υποστηρίζουμε πως έχουμε δημοκρατία , πώς είναι δυνατόν να δίνουμε το λόγο σε όλους εκτός από τους Αναρχικούς ; Ακόμα και οι υποστηρικτές του φασισμού βγαίνουν δημόσια και μας λένε τις απόψεις τους , γιατί όχι και οι Αναρχικοί ; Γιατί η εξουσία θέλει να τους έχει στο περιθώριο , να τους αναγκάζει να χρησιμοποιούν τη βία ως μέσο έκφρασης των απόψεών τους , και να έρχονται σε σύγκρουση με το πλήθος , φαύλος κύκλος .Η εξουσία αποστρέφεται το κενό . Αυτό αντιπροσωπεύει η Αναρχία , το κενό εξουσίας . Δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας λέει το πώς θα ζήσουμε . Μπορούμε και μόνοι μας , αξίζει να προσπαθήσουμε γιατί…

Οι τεμπέληδες δεν αλλάζουν την ιστορία, απλώς την υφίστανται !! (Κροπότκιν)

Ήρθε ο καιρός για αλήθειες ;

Η ιδεολογία του νικητή καθίσταται για τους ηττημένους ερμηνεία της πραγματικότητας . Η ήττα επισφραγίζεται με την αποδοχή της οπτικής του νικητή . Η «Δύση» ορίζεται ως ιδεατή σύνοψη αρχαίων κλασσικών, χριστιανικών και φιλοσοφικών παραδόσεων . Κομμάτι όλων αυτών αποτελεί και ο Μαρξισμός , που νοείται ως αντίπαλος του αστικού φιλελευθερισμού . Από τη στιγμή που αποκρούσαμε τον αντίπαλο , θα υπάρξει ειρήνη και ευτυχία . Άρα ο αστικός φιλελευθερισμός είναι ότι καλύτερο υπάρχει . Στην πραγματικότητα όμως , δεν ευνόησε την πλειονότητα των ανθρώπων εξαιτίας της ολιγαρχικής και ιεραρχικής λειτουργίας του . Προκειμένου όμως να αποφύγει τα χειρότερα (βλέπε ΕΣΣΔ) , έβαλε στη θέση του τη μαζική δημοκρατία .

Η μαζική δημοκρατία θεμελιώθηκε πάνω σε ένα σχήμα σκέψης , που συνεχώς έχει αναφορά στον «σοσιαλισμό που απέτυχε» : τα σοσιαλιστικά καθεστώτα είναι ειδεχθείς δεσποτισμοί , αιμοσταγείς δικτατορίες . «Εμείς» , αντιπαραθέτουμε την αντιπροσωπευτική δημοκρατία που ναι μεν είναι ατελής , αλλά μακράν η λιγότερο κακή μορφή εξουσίας . Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» , «το κράτος πρόνοιας» και η «κοινωνική δικαιοσύνη» , είναι «χειροπιαστά» χαρακτηριστικά της μαζικής δημοκρατίας . Με όπλο την ανάπτυξη της θεωρίας για την «ελευθερία του λόγου» , εκθειάζει πάντα τις αξίες του «ελεύθερου κόσμου». Η κομμουνιστική ιδέα είναι μια ουτοπία εγκληματική , που έχει παντού αποτύχει . Είναι καιρός λοιπόν να αφήσει χώρο για την «κουλτούρα» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που δεν είναι τίποτε άλλο από την λατρεία της ελευθερίας , συμπεριλαμβανομένης αυτήν του επιχειρείν και της κατοχής πλούτου και ιδιοκτησίας , ως έμπρακτη εγγυήτρια της ευτυχίας .

Αυτά σε γενικές γραμμές είναι τα επιχειρήματα του νεοφιλελευθερισμού . Το ερώτημα που μπαίνει τώρα είναι το εξής : οι παραπάνω κατηγορίες είναι ψευδής ; Είναι ψέμα το ότι η τέως ΕΣΣΔ ήταν στην πραγματικότητα ένας «γραφειοκρατικός καπιταλισμός» και τίποτε περισσότερο ; Είναι ψέμα το ότι ο τρόπος που δούλευαν οι άνθρωποι στα εργοστάσια του «σοσιαλισμού» ήταν ακριβώς ίδιος με αυτόν του καπιταλισμού ; Είναι ψέμα το ότι εκτελέστηκαν χιλιάδες άνθρωποι γιατί είχαν «αντίθετη άποψη» ; Σε τι διέφεραν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί της ΕΣΣΔ από αυτούς των ΗΠΑ ; Οι υπηρεσίες πληροφοριών και των δύο , ακόμα ελέγχουν κράτος και πολίτες με τη διαφορά πως τώρα η KGB έγινε FSB ενώ η CIA παραμένει CIA . Δεν χρειάζεται πιστεύω να συνεχίσω γιατί οι ομοιότητες δεν έχουν τέλος .

Το πρόβλημα εμφανίστηκε πολύ πριν την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» . Από την άνοιξη της Πράγας έπρεπε να γίνει αντιληπτό από τους «ειδήμονες» , αυτό που πολλοί αριστεροί , πίστευαν τότε και πιστεύουν ακόμα : αυτό που υπήρχε στην τέως ΕΣΣΔ δεν ήταν σοσιαλισμός !!! Δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν , πάντως σοσιαλισμός δεν ήταν . Εδώ είναι το πρώτο σημείο που πρέπει να επικεντρωθούμε αποκηρύσσοντας ως μη σοσιαλιστικό το καθεστώς της ΕΣΣΔ . Αυτό είναι το πρώτο βήμα που πρέπει όλοι οι Αριστεροί να κάνουν , ξεκινώντας από το ίδιο το ΚΚΕ .

Το να εμμένεις σε μία μορφή κοινωνίας που απέτυχε και να προσπαθείς συνεχώς να την παρουσιάσεις ως μία «άλλη κοινωνία» είναι τραγικό λάθος . Όταν λέμε κοινωνία εννοούμε όλες τις κοινωνικές ομάδες που υπάρχουν σε αυτή και όχι μόνο την εργατική τάξη . Είναι λάθος να απευθύνεσαι στο 1/3 της κοινωνίας γιατί είτε σου αρέσει είτε όχι τόσοι είναι οι «εργάτες» . Και όταν λέω πως είναι τόσοι εννοώ πως τόσοι έχουν την απαιτούμενη «ταξική συνείδηση» , του τι σημαίνει «είμαι εργάτης». Στην πραγματικότητα λοιπόν , χωρίς να το θέλεις , δεν παρουσιάζεις κανένα καινούργιο πρόταγμα ως κομμουνιστικό κόμμα , τίποτε διαφορετικό από αυτό που του παρουσιάζει το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ. Αυτό που συνεχώς σου διαφεύγει , είναι πως πρέπει να αντιμετωπίσεις όχι τον «καπιταλισμό» ως θεωρία , αλλά την «καταναλωτική κοινωνία» που έχει την διττή μορφή «λειτουργικού μηχανισμού» και αποτελέσματος του ίδιου του συστήματος . Ο «εργάτης» δεν γνωρίζει την θεωρία του καπιταλισμού ή «Το Κεφάλαιο» του Μαρξ. Βιώνει όμως καθημερινά την κοινωνία του θεάματος και της κατανάλωσης και πίστεψέ με δεν θέλει να την αφήσει . Και δεν θέλει να την αφήσει γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να σκεφθεί πως υπάρχει «άλλη κοινωνία» . Δεν γνωρίζει καλά – καλά τι κοινωνία θέλει . Πως λοιπόν μία κοινωνία που «κατέρρευσε» , να την αποδεχθεί ως πρόταγμα ; Το επιχείρημα του δυτικού κομμουνισμού της Γαλλίας αλλά και της Ιταλίας , προκειμένου να μπλοκάρουν κάθε κριτική απέναντι στη ΕΣΣΔ , ήταν πως δεν πρέπει να λέμε τα όσα συμβαίνουν εκεί , γιατί κάνουμε δώρο στην αντιδραστική αστική τάξη και στερούμε την ελπίδα από τον εκμεταλλευόμενο εργάτη . Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο , γιατί έτσι κάνεις δώρο στην κοινωνία και το κατεστημένο που θέλεις να κριτικάρεις .

Το ΣΥΡΙΖΑ το αφήνω απ’ έξω . Αυτοί , με εξαίρεση τον κ. Κοροβέση (τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ γιατί γράφει και λέει αλήθειες) και ίσως κάποιους άλλους που δεν γνωρίζω , έχουν περιέλθει στη δίνη της «σοσιαλδημοκρατίας» και παλεύουν για έναν πιο «ανθρώπινο καπιταλισμό» .Μετά από τόσα χρόνια καπιταλισμού δεν μπορούν ακόμα να καταλάβουν πως δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς εκμετάλλευση . Υπάρχουν φωνές από τον ΣΥΡΙΖΑ που δεν αποδέχονται ως «σοσιαλιστικό» το τότε καθεστώς , αλλά είναι πολύ λίγοι αριθμητικά , με μηδενική προβολή από το ίδιο τους το κόμμα .

Η προσπάθεια εδραίωσης του σοσιαλισμού , μπλόκαρε στην πορεία την επαναστατική διαδικασία . Έκλεισε το δρόμο εκείνου του κοινωνικού και πολιτικού κινήματος που γεννήθηκε από τον αγώνα εναντίον της εξουσίας και της εκμετάλλευσης . Επαναστατική λέγοντας , δεν εννοώ την τετριμμένη διαδικασία που έχει πλέον απαξιωθεί εντελώς . Θέλουμε η «επανάσταση» να είναι αυτή η διαδικασία που θα οδηγήσει την κοινωνία σε μία ριζική ρήξη με τους ήδη υπάρχοντες θεσμούς , αμφισβητώντας τους διαρκώς με στόχο τη δημιουργία καινούργιων , τους οποίους θα αμφισβητήσει ξανά . Η διαδικασία της αμφισβήτησης πρέπει να είναι «ατέρμωνη» .

Η αλλαγή των θεσμών είναι αυτό που θέλουμε να επιδιώξει η «άλλη κοινωνία» και όχι η «βελτίωση» της θέσης μας στον ίδιο θεσμό . Το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι η προσπάθεια αντιστροφής της τάξης της προσταγής και η επακόλουθη κατάφαση ότι κάθε απόφαση πρέπει να λαμβάνεται από τα κάτω . Αυτή θα είναι και η σημαντικότερη διαφορά με την αστική αντιπροσώπευση , της οποίας οι «εκλεπτυσμένες» μορφές εξουσίας επιβάλλονται πάντα από τα πάνω . Τι να την κάνω εγώ την επανάσταση , αν είναι να διώξω τους εξουσιαστές με τα πράσινα ή τα μπλε και να φέρω στη θέση τους αυτούς με τα κόκκινα ; Δεν χρειαζόμαστε ένα «λειτουργικό και εργαλειακό» ξεπέρασμα της καπιταλιστικής τάξης , αλλά ένα πέρασμα προς μία «βιοπολιτική» προοπτική με απώτερο σκοπό το άλμα προς την κοινωνία της αυτονομίας . Μην πηγαίνει το μυαλό σας στην κοινωνία της αναρχίας , που τίποτε κακό δεν έχει . Αυτά τα δύο μπορούν μια χαρά να συνυπάρξουν , αλλά αυτό είναι θέμα για άλλη συζήτηση .

Είναι καιρός πιστεύω η Αριστερά ή τέλος πάντων όλοι όσοι πιστεύουν στην ισότητα και κατ’ επέκταση στην ελευθερία προτάσσοντας το «συλλογικό» έναντι του «ατομικού» , όλοι όσοι πιστεύουν στην κοινωνία του «είμαι» και όχι του «έχω» , και τέλος όλοι όσοι θεωρούν πως πρέπει ο καπιταλισμός να ανατραπεί , να ξεφύγουν από τον φετιχισμό της ΕΣΣΔ και του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αφού μόνο τέτοιος δεν ήταν , και να αρχίσουν να παλεύουν για το μετασχηματισμό της ζωής και της κοινωνίας και όχι για τη βελτίωση της κοινωνίας που έχουμε . Δεν χρειαζόμαστε ιδεολογίες αλλά ΙΔΕΕΣ!! Όταν η ιδεολογία γενικευθεί μετατρέπεται σε νοοτροπία και πεθαίνει . Η διαρκής αναζήτηση κρατά τη σκέψη ζωντανή .

Ακόμα και αν δεν μπορούμε να πραγματοποιήσουμε το όνειρο , τουλάχιστον να μοχθήσουμε για να το σώσουμε .