Εδώ και αρκετό καιρό έχω σταματήσει να διαβάζω εφημερίδες . Τις αγοράζω κυρίως για τις ταινίες τους και μετά τις πετώ σχεδόν ολόκληρες κρατώντας καμιά φορά κανένα άρθρο που έχει να κάνει με κάποιες “τάσεις” της σύγχρονης εποχής που αφορούν στις πολιτικές ιδέες . Σήμερα όμως αποφάσισα να διαβάσω ολόκληρη την “K” της Κυριακής , έτσι για να ξέρω και εγώ μερικά πράγματα και να μην μένω έξω από το “παιχνίδι” της ενημέρωσης .
Τη μεγαλύτερη εντύπωση μου έκαναν τρία άρθρα δημοσιογράφων και όχι μόνο , που αφορούν στην σημερινή κατάσταση της βίας που υπάρχει στην κοινωνία . Κουκουλοφόροι , ληστές , τρομοκράτες , άνθρωποι της “νύχτας” κλπ που διαμορφώνουν ένα υπέροχο κατά την άποψή μου σκηνικό . Το πρώτο άρθρο είναι του κ. Παπαχελά και έχει τίτλο “Απασφαλίσαμε ως χώρα” , το δεύτερο του κ. Κωσταντάρα με τίτλο “Το χάος είναι μεταδοτικό” και το τρίτο του κ. Γιανναρά με τίτλο “Και ο εμπαιγμός έχει όρια”. Υπάρχουν στις σελίδες 24,25 του φύλλου της “K” στις 15-3-09 .
Υπάρχουν αρκετά κοινά σημεία ανάμεσα στα κείμενα αυτά όπως η επίθεση κατά της ανύπαρκτης πολιτείας , οι έλλειψη πολιτικής βούλησης για τη λήψη αποφάσεων , η ανικανότητα και ουσιαστική ανυπαρξία της ΕΛ.ΑΣ..Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα οι ληστές να είναι ένα “προνομιούχο” επάγγελμα (Παπαχελάς) , την “αργή αλλά σταθερή υπονόμευση της δημοκρατίας” (Κωσταντάρας) και βέβαια υπάρχει η πρόταση του κ. Γιανναρά “να ενεργοποιηθεί ο νόμος προστασίας των μαρτύρων αστυνομικών στις δίκες διαδηλωτών για εγκληματικές ενέργειες”. Διαβάζοντας τα κείμενα σε πρώτη φάση δεν έχει τίποτε άλλο να κάνει κάποιος παρά να συμφωνήσει . Βέβαια σκεφτόμενος λίγο διαφορετικά θα μπορούσα εύκολα να ρωτήσω γιατί ο Παπαχελάς καταφέρεται μόνο κατά των “κοινών ληστών” και όχι κατά αυτών που ληστεύουν νόμιμα το δημόσιο πλούτο εδώ και δεκαετίες , θα ρωτούσα επίσης τον Κωσταντάρα πως μπορεί να υπάρχει υπονόμευση σε κάτι που ουσιαστικά δεν υπάρχει και τον Γιανναρά θα τον ρωτούσα πως μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σε ένα μάρτυρα που προέρχεται μέσα από ένα ήδη διαβρωμένο και ανίκανο σύστημα σύμφωνα με τα δικά του λεγόμενα . Στην περίπτωση όμως που έκανα αυτές τις ερωτήσεις θα χαρακτηριζόμουν αυτόματα λαϊκιστής και δεν θα μου απαντούσε κανένας .
Ένα κοινό σημείο που έχουν επίσης οι συγγραφείς των κειμένων , είναι πως επιμελώς ξεχνούν να αναφερθούν στο ότι αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα καθώς και οι δημιουργοί τους , είναι κατασκευάσματα αυτής εδώ της κοινωνίας και όχι κάποιας άλλης . Όπως γράφει ο κ. Γιανναράς η “αοριστολογία είναι το μικρονοϊκό τέχνασμα της μετριότητας στην πολιτική” ακριβώς το ίδιο πράττει και ο ίδιος αναφερόμενος μόνο στην ύπαρξη του προβλήματος και όχι στα βαθύτερα αίτια αυτής . Καμία αναφορά δεν γίνεται στην ταξική ή όποια τέλος πάντων προέλευση των ατόμων που χρησιμοποιούν αυτές τις πρακτικές . Δεν τους απασχολεί καθόλου το γιατί οι άνθρωποι αυτοί έχουν φτάσει στο σημείο να αφαιρούν τόσο εύκολα ανθρώπινες ζωές , ή το γεγονός του πώς μπαίνουν μέρα μεσημέρι στο “πεφωτισμένο” Κολωνάκι χωρίς να φοβούνται μήπως συλληφθούν , εκτός αν ξέρουν πως αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ . Μάλλον όμως τους ενδιαφέρει το να καταγγείλουν το πώς “τολμούν” να μολύνουν με την παρουσία τους και μόνο την “ιερή πλατεία” όλοι αυτοί οι κοινωνικά αποκλεισμένοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα ;
Θα περίμενα , από τον κ. Γιανναρά τουλάχιστον , μία διαφορετική αντιμετώπιση του προβλήματος , βαθύτερη και πιο ουσιαστική . Πρέπει να εντοπίσει το πραγματικό αίτιο της κατάστασης αυτής σε αυτό που ο Καστοριάδης αποκαλεί “πλήρη απουσία νοήματος”. Η κοινωνικοποίηση είναι μια διαδικασία που εμπεριέχει τους κανόνες ρυθμιστικής συμπεριφοράς του κάθε ανθρώπου . Όταν οι άνθρωποι δεν βρίσκουν κανένα νόημα στην ύπαρξη αυτής της κοινωνίας , όταν δεν γνωρίζουν αν θέλουν αυτή την κοινωνία ή μια άλλη , και πολύ περισσότερο όταν η μόνη ηθική αξία που προβάλλεται είναι αυτή του κέρδους και της ατέρμονης κατανάλωσης ,κανένα κατασταλτικό μέτρο δεν πρόκειται να φέρει αποτέλεσμα και καμία πολιτική βούληση τέτοιου χαρακτήρα .Γιατί στην πραγματικότητα όταν γράφει κάποιος πως το κράτος πρέπει να πάρει μέτρα εννοεί δραστικά κατασταλτικά μέτρα και τίποτε άλλο . Καλό λοιπόν είναι να κοιτάζουμε βαθύτερα κάποια προβλήματα και να μην ασχολούμαστε επιφανειακά μόνο και μόνο για το “φαίνεσθε” αλλά πολύ περισσότερο να ασχολούμαστε με το “πράττειν” γιατί διαφορετικά πάντοτε κάτι θα μας ξεφεύγει .
